(بسم الله الرحمن الرحیم)

نفس خویش را در عبادت فریب ده (همان‌گونه که اطفال را با وعده وعیدها به خیر و صلاح می‌کشانند) و با آن مدارا کن و مجبورش مساز و در وقت فراغت و نشاط او را به‌کارگیر، مگر در واجبات که چاره‌ای از انجام آن و پی‌گیری آن در وقت آن نیست.

نامه‌ای از امیرالمؤمنین علی (ع) به همه عالمان دینی

یکی از سنت‌های زیبا و سودمند که در گذشته بیش‌تر مورد توجه بود، سنت توحید و رهنمودهای چاره‌ساز به صورت مکاتبه و نامه است که بزرگان، برای ره‌جویان در موقع نیاز و یا به درخواست آنان، بیان می‌کرده‌اند. این نوشته‌های مهم نقش ماندگاری برای مخاطب و آیندگان در پیمودن راه سعادت دارد.....

(بسم الله الرحمن الرحیم)

روزی مردم در مسجد بحث می‌کردند که کدام حرف در عربی از همه بیشتر در گفتار است؟ معلوم شد حرف «الف» از همه بیشتر است و هیچکس نمی‌تواند کلامی بگوید که الف در آن نباشد. علی (ع) آنجا بود و بی‌درنگ این خطبه را گفت. علی (ع) خطبه دیگری بدون نقطه نیز دارد که در اینجا به آن اشاره شد.

خطبه بدون الف

حَمِدتُ مَن عَظُمَت مِنَّتُهُ، وَ سَبَغَت نِعمَتُهُ، وَ سَبَقَت رَحمَتُهُ، وَ تَمَّت کَلِمَتُهُ، وَ نَفَذَت مَشیَّتُهُ، وَ

بَلَغَت حُجَّتُهُ، و عَدَلَت قَضیَّتُهُ، وَ حَمِدتُ حَمدَ مُقِرٍّ بِرُبوبیَّتِهِ، مُتَخَضِّعٍ لِعُبودیَ

ّتِهِ، مُتَنَصِّلٍ مِن

خَطیئتِهِ، مُعتَرِفٍ بِتَوحیَدِهِ، مُستَعیذٍ مِن وَعیدِهِ، مُؤَمِّلٍ مِن رَبِّهِ مَغفِرَةً تُنجیهِ، یَومَ یُشغَلُ عَن

فَصیلَتِهِ وَ بَنیهِ، وَ نَستَعینُهُ، وَ نَستَرشِدُهُ، وَ نُؤمِنُ بِهِ، وَ نَتَوَکَّلُ عَلَیهِ، وَ شَهِدتُ لَهُ بِضَمیرٍ

مُخلِصٍ موقِنٍ، وَ فَرَّدَتُهُ تَفریدَ مُؤمِنٍ مُتقِنٍ، وَ وَحَّدَتُهُ تَوحیدَ عَبدٍ مُذعِنٍ لَیسَ لَهُ شَریکٌ فی

مُلکِهِ، وَ لَم یَکُن لَهُ وَلیٌّ فی صُنعِهِ، جَلَّ عَن مُشیرٍ وَ وَزیرٍ، وَ تَنَزَّهَ عَن مِثلٍ وَ نَظیرٍ، عَلِمَ

فَسَتَرَ، وَ بَطَنَ فَخَبَرَ، وَ مَلَکَ، فَقَهَرَ، وَعُصیَ فَغَفَرَ، وَ عُبِدَ فَشَکَرَ، وَ حَکَمَ فَعَدَلَ، وَ تَکَرَّمَ وَ

تَفَضَّلَ، لَم یَزَل وَ لَم یَزولَ، وَ لیسَ کَمِثلِهِ شَیءٌ، وَهُوَ قَبلَ کُلِّ شَیءٍ وَ بَعدَ کُلِّ شَیءٍ، رَبٌّ

مُتَفَرِّدٌ بِعِزَّتِهِ، مَتَمَلِّکٌ بِقُوَّتِهِ، مُتَقَدِّسٌ بِعُلُوِّهِ، مُتَکَبِّرٌ بِسُمُوِّهِ لَیسَ یُدرِکُهُ بَصَرٌ، وَ لَم یُحِط بِهِ

نَظَرٌ، قَویٌ، مَنیعٌ، بَصیرٌ، سَمیعٌ، علیٌّ، حَکیمٌ، رَئوفٌ، رَحیمٌ، عَزیزٌ، عَلیمٌ، عَجَزَ فی وَصفِهِ

مَن یَصِفُهُ، وَ ضَلَّ فی نَعتِهِ مَن یَعرِفُهُ، قَرُبَ فَبَعُدَ، وَ بَعُدَ فَقَرُبَ، یُجیبُ دَعوَةَ مَن یَدعوهُ، وَ

(بسم الله الرحمن الرحیم)

روزی عربی در مسجد کوفه و پس از نماز، برای ریشخند علی (ع) از او درخواست گفتن چند جمله بدون نقطه می‌کند، و مولا این خطبه را می‌خواند ، بی درنگ!.

خطبه بدون نقطه

قرآن‌ و امام‌ حسین‌ (ع) :

اگر قرآن‌ سیدالکلام‌ است، (1) امام‌ حسین‌ سید الشهداست. (2

اگر در صحیفه‌ی‌ سجادیه‌ درباره‌ی‌ قرآن‌ می‌خوانیم: ‹‹و میزان‌ القسط›› امام‌ حسین‌ (ع) می‌فرماید: ‹‹امرت‌ بالقسط›› (3  

اگر قرآن‌ عظیم‌ است؛ (والقرآن‌ العظیم) (8) امام‌ حسین‌ (ع) نیز سوابق‌ عظیمی‌ دارد. ‹‹عظیم‌السوابق›› (9

(به ادامه مطلب مراجعه کنید)

اگر قرآن‌ مردم‌ را به‌ رشد هدایت‌ می‌کند؛ (یهدی‌ الی‌ الرشد) (6)، امام‌ حسین‌ (ع) نیز می‌فرماید: من‌ شما را به‌ دو راه‌ ارشاد دعوت‌ می‌کنم‌ ‹‹ادعوکم‌ الی‌ سبیل‌ ارشاد›› (7

اگر قرآن‌ موعظه‌ی‌ پروردگار است؛ موعظه‌ من‌ ربکم) (4)، امام‌ حسین‌ (ع) در عاشورا فرمود: عجله‌ نکنید تا شما را به‌ حق‌ موعظه‌ کنم. ‹‹ لا تعجلوا حتی‌ اعظکم‌ بالحق›› (5

الگوی انسان کامل

آن کس که در عیب خود بنگرد ، از عیب جویی دیگران باز ماند و کسی که به روزی خدا خشنود باشد ، بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد ، و کسی که شمشیر ستم بر کشد با آن کشته شود ، و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد ، و هر کس خود را در گرداب های بلا افکند غرق گردد ، و هرکس به جاهای بدنام قدم گذاشت متهم گردید، وکسی که زیاد سخن می گوید زیاد هم اشتباه دارد ، و هر کس که بسیار اشتباه کرد ، شرم و حیا او اندک است ، وآن که شرم او اندک ، پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود ، وکسی که پرهیزکاری او اندک است دلش مرده، وآن که دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد کرد ، وآن کس که زشتی های مردم را بنگرد و آن را زشت بشمارد ، سپس همان زشتی ها را مر تکب شود پس او احمق واقعی است . قناعت مالی است که پایان نیابد ، و آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزی خشنود است و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب می آید جز به ضرورت سخن نگوید

خطبه ی غدیر خم

حمد و سپاس خدايی را كه در يگانگي خود بلند مرتبه، و در تنهايي و فرد بودنش نزديك است. در قدرت و سلطه خود با جلالت و در اركان خود عظيم است. علم او به همه چيز احاطه دارد در حالي كه در جاي خود است، و همه مخلوقات با قدرت و برهان خود تحت سيطره دارد. هميشه مورد سپاس بوده و همچنان مورد ستايش خواهد بود. صاحب عظمتي كه از بين رفتني نيست. ابتدا كننده و بازگرداننده اوست و هر كاري به سوي او باز مي گردد. به وجود آورنده بالا برده شده ها (آسمان ها و افلاك) و پهن كننده گسترده ها (زمين)، يگانه حكمران زمين ها و آسمان ها، پاك و منزّه و تسبيح شده، پروردگار ملائكه و روح، تفضّل كننده بر همه آنچه خلق كرده، و لطف كننده بر هر آنچه به وجود آورده است. هر چشمي زير نظر اوست ولي چشم ها او را نمي بينند. كَرم كننده و بردبار و تحمّل كننده است. رحمت او همه چيز را فرا گرفته و با نعمت خود بر همه آنها منت گذارده است. در انتقام گرفتن خود عجله نمي كند و به آنچه از عذابش كه مستحقّ آنند مبادرت نمي ورزد. باطن ها و سريره ها را مي فهمد و ضماير را مي داند، و پنهان ها بر او مخفي نمي ماند و مخفي ها بر او مشتبه نمي شود. او راست احاطه بر هر چيزي و غلبه بر همه چيز و قوّت در هر چيزي و قدرت بر هر چيزي، و مانند او شيئي نيست. اوست به وجود آورنده شي (چيز) هنگامي كه چيزي نبود. دائم و زنده است، و به قسط و عدل قائم است....